வேண்டும்

குற்றமில்லாத பூமி வேண்டும்
சத்தமில்லாத சாலை வேண்டும்
நேர்மையான அரசியல் வேண்டும்
தூய்மையான காற்று வேண்டும்
வழுவாத ஒழுக்கம் வேண்டும்
நழுவாத வீரம் வேண்டும்
உண்மையான நண்பன் வேண்டும்
உலகத்துள் அமைதி வேண்டும்
வலுவான தேகம் வேண்டும்
வளமான வயல்கள் வேண்டும்
அச்சமில்லாத சுதந்திரம் வேண்டும்
அயர்வில்லாத உழைப்பு வேண்டும்
உள்ளத்தில் உண்மை வேண்டும்
உறவாட அன்னை வேண்டும்
குறையாத மகிழ்ச்சி வேண்டும்
குன்றாத நன்மைகள் வேண்டும்
இறவாத பக்தி வேண்டும்
இரக்கமுள்ள நெஞ்சம் வேண்டும்
அழியாத பெருமை வேண்டும்
அனைவருக்கும் இன்பம் வேண்டும்
எனக்கு இன்னொன்றும் வேண்டும் - அது
இக்கவிதை அச்சாக வேண்டும்

This is also written long back, during my school days for my school magazine. As i was dusting my book shelf i chanced upon the old magazines and it took me to the precious past... certainly one's school life is the best part of his life.

என்னால் மட்டும் இயன்றால்

உன் பூ இதழ்களில்
புன்னகையாய் பிறந்து
ஒளிர்ந்திட மாட்டேனா...
நீ கண்மூடி உறங்கையிலே
உன் கனவாய் வந்து
தாலாட்டிட மாட்டேனா...
சுவாச காற்றாக மாறி
உள்ளே சென்று உன் உயிர்
தொட்டிட மாட்டேனா...
விட்டு தூரம் போனாலும்
உன் உடன் வரும் நினைவுகளிலாவது
நான் வாழ்ந்திட மாட்டேனா...

Apples Rule the Land

Do these men have any brains?
Or Everything has been washed away by the rains?

They know not that the world belongs to the future
And fight for it and put everyone under torture

The hindus and muslims continue to fight
Without understanding that they are not right

They look for every opportunity to kill the others
Not knowing that they are also their own brothers

They dont realize that unity is happiness
But divide themselves and remain in darkness

An apple, seeing all the commotion said
"These men will soon be dead and their coffins laid
Then we apples will become the best
And lead the rest"

Its friend had a doubt...

"I agree to the world being led,
But by which apple - the green or the red?"

This is my first attempt to write, written long back and i still feel the pride that i felt when it was published in my school's annual magazine :-)

கண்ணாடியின் கேள்வி

வாழ்க்கையே சலித்து போனது
விரக்தியில் கண்ணாடி முன்
வழக்கம் போல புலம்பினேன்
வாய் திறந்து பேசியது... கண்ணாடியா?

விடிந்து சலிததாக
ஆதவன் உரைப்பதில்லை
விதை சுமந்து வலிததாக
வயல் மண்ணும் சொன்னதில்லை
வீசி ஓய்ந்ததாக
குளிர் தென்றலும் தவித்ததில்லை
வளர்த்து, வாழ வைத்து சோர்ந்ததாக
தண்ணீர் சொல்லி கேட்டதில்லை
விரிந்து அசந்ததாக
வானமும் என்றும் சொன்னதில்லை

வெறும் சில காலம்
வாழும் உனக்கு மட்டும்
விரக்தி எதற்கு ?
கண்ணாடி கேட்டது.

தோல்வியில் பெருமை

தோற்று போன என்
முகத்தினில் பூரிப்பு பெருமை
என்னை வென்றது
என் மகனல்லவா...